Αυτο(κινητο)μανία vs. Αυτο(κινητο)φοβία (6) - Το αυτοκίνητο ως γκομενοπαγίδα ή ως….

Η εικόνα μιας ξανθιάς γκόμενας 50 κιλών μέσα ένα θηρίο των δυο τόννων που τη μεταφέρει στο γυμναστήριο είναι γελοία και δεν χρειάζεται ιδιαίτερο σχολιασμό. Αλλά δεν είναι το ίδιο γελοία και η εικόνα ενός μελαχρινού παίκτη 80 κιλών που οδηγεί το ίδιο θηρίο για να πάει στη δουλειά του;

Πιθανότατα, αλλά εκατομμύρια άνδρες σ’ όλο τον κόσμο δεν σκέφτηκαν ούτε σκέφτονται έτσι και εκατομμύρια χρήματα ξοδεύτηκαν και ξοδεύονται για την αγορά τεράστιων αυτοκίνητων – γκομενοπαγίδων. (Να θεωρήσω προφανή την αναλογία – υπόρρητη σκέψη ανδρών και πιθανώς και γυναικών;)

Όπως και να ‘χει, το αυτοκίνητο λειτούργησε και λειτουργεί ως γκομενοπαγίδα και για πολλά χρόνια τα τέκνα, αρχικά των αμερικανών και στη συνέχεια των ευρωπαίων , γαμιόντουσαν μέσα στα αυτοκίνητα.

Το αστείο όμως είναι ότι οι άνδρες (και τα πρόσφατα χρόνια κι γυναίκες αλλά σε σημαντικά μικρότερο βαθμό) δεν αρκούνται στο γλυκό πηδηματάκι αλλά προχωρούν πιο πέρα: στην αποθέωση του φετιχισμού του εμπορεύματος.

Αν κι ο John Keats διαψεύστηκε κι αυτός από την πραγματικότητα ως προς τις προβέψεις του (αν και στην περιγραφή είναι εξαιτερικά εύστοχος), τα γραφόμενα του το 1958 στο βιβλίο του The Insolent Chariots, είναι αν μη τι άλλο απολαυστικά (αντί για το αμερικανός που γράφει ο Keats, μπορείτε να βάλετε ότι εθνικότητα θέλετε – globalization effect:

«Μια φορά κι έναν καιρό ο Αμερικανός συνάντησε το αυτοκίνητο κι ερωτεύτηκε. Δυστυχώς αυτό τον οδήγησε σε γάμο, κι έτσι δε ζήσανε αυτοί καλά ούτε κι εμείς καλύτερα. Πήδησε ολόχαρος πάνω του κι εκείνο αποκρίθηκε στα χάδια του γλιστρώντας ξέφρενα στο τοπίο με κάτι που μπορεί να περιγραφεί μόνο σαν διαδοχικά τινάγματα και κραυγούλες. Γρήγορα όμως έγινε γκρινιάρικο κι άρχισε να απαιτεί τρίψιμο και γυάλισμα και δώρα. Έβαλε βλεφαρίδες πάνω από το παρμπρίζ τη δεκαετία του 1920, τις έβγαλε στα τέλη της δεκαετίας του 1930, τις ξαναέβαλε στα μέσα της δεκαετίας του 1940 και τις ξανάβγαλε τη δεκαετία του 1950. Του γκρίνιαζε ζητώντας του αξεσουάρ χρωμίου, και τον έβριζε ότι είναι σπάταλος όταν του τα πήγαινε. Του έφαγε άπειρα χρήματα για να φρεσκάρει κάθε χρόνο το πρόσωπό του. Του ζητούσε αδιάκοπα καινούργια μπιχλιμπίδια και διαφορετικά χρώματα, ανέπτυξε όλο και πιο δαπανηρές διατροφικές συνήθειες, απείλησε να σπάσει τον προϋπολογισμό της οικογένειας και συχνά τα κατάφερε. Κι ο Αμερικανός, ο πανύβλακας όχι μόνο ικανοποιούσε όλες τις ιδιοτροτπίες του αλλά το φόρτωνε και μ’ άλλα, κάθε λογής στολίδια και ασημένια εξαρτήματα. […] Ο γάμος του Αμερικανού με το αυτοκίνητο φτάνει τώρα στο τέλος του, και είναι ζήτημα λεπτών να ακουστεί ο τελικός πυροβολισμός, αν και δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί ποιος είναι αυτός που θα πατήσει τη σκανδάλη»

(συνεχίζεται)