Ο Μαρξισμός και τα Κύματα στον 21ο Αιώνα - πώς τα πάει η συσσώρευση; (2)

Σε προηγούμενο ποστ ανέφερα την τελευταία version του debate για το ποσοστό κέρδους και είδαμε το πώς τα πήγε κατά τα χρόνια της μετανεωτερικότητας (1945-τώρα). Το ποσοστό κέρδους είχε αυξητική τάση. Αλλά το τελικό ζητούμενο (;;), η συσσώρευση δεν τα πήγε το ίδιο καλά. Τουλάχιστον με τους υπολογισμούς των ερευνητών.

Είπαμε να ανοίξουμε το χρονικό διάστημα να συγκρίνουμε την παραπάνω κυρία με την προκάτοχό της, την κα.ύστερη νεωτερικότητα. Θα βασιστώ στο άρθρο των Li, Xhiao και Zhou (LXZ): LONG WAVES, INSTITUTIONAL CHANGES, AND HISTORICAL TRENDS: A STUDY OF THE LONG-TERM MOVEMENT OF THE PROFIT RATE IN THE CAPITALIST WORLD-ECONOMY

 Δηλαδή στην κινεζική μαρξιστική ανάλυση/προσέγγιση της «κατάστασης των πραγμάτων». Ή, τέλος πάντων, σε μια εξ αυτώ.

Οι XLZ ακολουθώντας την ιδέα των μακροκυμάτων (αν και δεν κάνουν ούτε μια αναφορά στον Κοντραντιεφ, ενώ επικεντρώνονται πιο πολύ στον wallerstein (βλ εδώ για τον Immanuel Wallerstein και την παρέα του (Randall Collins, Michael Mann Georgi Derluguian, Craig Calhoun, που συνυπογράφουν το βιβλίο «Does Capitalism Have A Future?» (Oxford University Press, 2013), όπου αναρωτιούνται αν ο καπιταλισμός έχει μέλλον) πήραν τις 4 μεγάλες καπιταλιστικές οντότητες (ΗΠΑ, ΗΒ, ΕΕ, Ιαπωνία) και εξέτασαν την μακροπρόθεσμη τάση του ποσοστού κέρδους, διαφορετικά σταθμισμένους μέσους όρους του και διάφορα ratios.

«Φτιάξαν» 2 κόσμους: τον  Κόσμο Ι (World I) και τον Κόσμο ΙΙ (World II):

• World I: UK και US ( 1870-1904) + UK, US, και Japan (1905-2005)
• World IΙ: UK, US, Japan, Germany, France και Italy (1963-2005)

 Πριν από όλα δείχνουν την τάση του ΑΕΠ στις 4 οντότητες αυτές και το μοίρασμά του:

•  ποσοστό του ΑΕΠ των δυο κόσμων στο συνολικά ΑΕΠ του καπιταλιστικού κέντρου (US, EE12, Japan, Canada, Australia, New Zealand) (ACC17 στην Εικόνα)
•  ποσοστό του ΑΕΠ των δυο κόσμων στο συνολικά ΑΕΠ του κόσμου (World στην εικόνα)

όπου:

• UK και US μοιράζονταν το 40-50% του καπιταλιστικού κέντρου (ACC17) ως τα τέλη του 19^ου αιώνα.
• UK, US και Japan μοιράζονταν το 2/3 του AEΠ του ACC17 και το 1/3 του παγκόσμιου σε όλο τον 20^ο αιώνα.
• UK, US, Japan Germany, France, και Italy μαζί μοιράζονταν το 80% του AEΠ του ACC17 από το 1960 και μετά
• Από το 1970 και μετά το μερίδιο του ACC17 στο παγκόσμιο ΑΕΠ μειώνεται
• Τα 6 μεγάλα καπιταλιστικά κράτη WorldII συνεχίζουν να μοιράζονται το 40% του παγκόσμιου ΑΕΠ

 Στη συνέχεια το ποσοστό κέρδους (Κ) (κινούμενος μέσος όρος 10 ετών) για τις χώρες του Κόσμου II έχει πτωτική τάση αν το δούμε για όλο το διάστημα 1870-2008. Ο καθένας μπορεί να διακρίνει κάποια κύματα. Για τις US λόγου χάρη οι XLZ διακρίνουν 4 κύματα.

Αν μείνουμε έξω από τα κύματα και εστιάσουμε στις US που ήταν (και είναι) η ηγέτιδα δύναμη και τη δούμε με τη περιδιολόγηση ύστερη νεωτερικότητα (1875-1945) – μετανεωτερικότητα (1946-σήμερα), κι αν βάλουμε και τον 20ο αιώνα ξεχωριστά σαν εποχή, έχουμε:

• ύστερη νεωτερικότητα (1875-1945) - πτωτική τάση
• μετανεωτερικότητα (1946-σήμερα) - πτωτική τάση
• 20ος αιώνας - αυξητική τάση
• 1875-σήμερα - πτωτική τάση

Και εκεί που γιορτάζαμε την απελευθέρωση της (τουλάχιστον αμερικανικής) μετανεωτερικότητας από τον απαίσιο τούτο νόμο με βάση τα στοιχεία και τους υπολογισμούς των Bakir και Campbell

οι υπολογισμοί των κινέζων μας "γυρίζουν πίσω".

Αν δούμε περαιτέρω τα στοιχεία για τον Κόσμο Ι

θα παρατηρήσουμε πτωτικές τάσεις (για όλο το χρονικό διαστημα) στον 10ετή κινούμενο μέσο όσο για το ποσοστό κέρδους (που επαληθεύει τον Μαρξ) και το μοίρασμά του μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας (profit share) (που διαψεύδει τον Μαρξ) . Όπως επίσης και αύξηση του output - capital ratio που υποδεικνύει ορθότητα της υπόθεσης του Μαρξ για αυξανόμενη οργανική σύνθεση του κεφαλαίου (τουλάχιστον για όλη την περίοδο).

Στην κυματική ανάλυσή τους οι XLZ καταλήγουν με το νεοφιλελευθερο κύμα (1990-σήμερα)

και ανατωτιούνται αν η τάση με βάση το παρελθόν επαληθευτεί ή όχι. Αν επαληθευτεί η παρατήρηση για κύματα χρονικής διάρκειας 40-45 χρόνων το νεοφιλ κύμα έπιασε το peak του και μπαίνει σε φάση καθόδου, δηλ.,κρίσης.

Τί θα γίνει; θα είναι μια κρίση κύματος που θα δώσει τη σειρά του σε νέο κύμα (το μετα-νεοφιλελεύθερο) ή θα είναι η τερματική κρίση του καπιταλισμού; Η σχολή του

Braudel, αν θεωρήσουμε ότι εκπροσωπείται από τον Giovanni Arigghi

που εκεί που o Hobsbawm έβλεπε σύντομο αιώνα αυτός έβλεπε  The Long Twentieth Century: Money, Power, and the Origins of Our Times , λέει ναι στην τερματική κρίση.

Αυτό αν και δεν το δηλώνουν άμεσα φαίνεται ότι αρέσει στους κινέζους αφού η συνέχεια είναι γνωστή...

Αλλά πώς η μεγαλύτερη δύναμη που γνώρισε η ιστορία (με μέτρο την καταστρεπτική δυνητική ισχύ της), θα παραδώσει την ηγεμονία της;

Σε επόμενο ποστ θα δούμε τί μας λένε έχοντας στο μυαλό το πυντσονικό

"Μπορεί να είμαστε όλοι αναγκασμένοι να υποκύψουμε στην Ιστορία, αναλογιζόταν, μπορεί και όχι..."